Opinie: Brussel, bloggen en bestialiteiten II

Begin oktober vergeleek ik bloggen met bestialiteiten (“fijn voor sommigen, maar niet mijn kopje thee”). Na enkele maanden van proefondervindelijk vaststellen (het bloggen, niet de bestialiteiten), mijn eindoordeel.

Inleiding en slot terzijde gelaten was het mijn uitgangspunt om opinies en persoonlijke berichten (“vandaag heb ik spruitjes gegeten, ze waren erg lekker en ik heb ook een mooie film gezien”) te vermijden. Mijn visie over de nieuwe van Quentin Tarantino zal niemand immers een lor interesseren.

Een weinig gehoord verhaal brengen en mijn eigen nichemarkt aanboren was vanaf day one het uitgangspunt. Tot op zekere hoogte ben ik hier met mijn Brusselse microhistories ook in geslaagd. Hopelijk hebben de drie bezoekers (wat nog steeds meer is dan het kiezerspubliek van Vlaams Progressieven) genoten van de inhoud. Deze werd bewust tijdloos gehouden. Het blijft namelijk onzeker of ik deze blog in de toekomst nog frequent zal blijven updaten.

Dit medium heeft wel degelijk zijn nut, al zie ik het voor mezelf eerder als een middel om informatie mee te vergaren (van blogs van politici tot deze van New Yorkse barmeiden). Maar om hier nu zelf aan te beginnen, geen sprake van. Niet alleen ontbreekt het me aan narcisme, als journalist in de dop zijn mijn lettertjes het enige product dat ik aan te bieden heb. Deze zomaar voor niets op het net achterlaten is een beetje zoals een een bakker die zijn koffiekoeken gratis op straat gaat uitdelen.